اگر ما به ظرفیت های انسانی و روحانی خودمون مسلط بودیم دیگه برای هر مسئله کوچیکی نمینشستیم غصه بخوریم! وسیع می شد نگاهمون
رشد یعنی همین! یعنی کوچیک نباشی که سر هر چیزی بهم بریزی!
یک لیوان کوچیکه؛ اگه یه سنگ بندازی توش نصف آبش لب پَر میشه!
حالا اینو تبدیل کن به اقیانوس! دنیا دنیا توش سنگ بریز! اتفاقی میفته؟!
خدا میخواد دل ما وسیع بشه...
خدا میخواد ما رشد کنیم! و راه رشد از همین دنیا رد میشه...دنیا هم محل تعامل ها، تعارض ها و ارتباط ها و مشکلات و رنج هاست!
ما باید از دلِ اینها بزرگ بشیم!

مشکلات رزق های ما هستند! محل رشد ما هستند!
از اینها باید به خلوت و توجه رسید که ریشه ی مشکلات من کجاست؟!
ریشه اش نفسِ منه؟!
وسوسه ی شیطانه؟!
حرف مردمه؟!
یا جلوه های دنیا؟!
اینها بندهای من هستن!
تا بندی به پا داشته باشیم رشد نمیکنیم!