عکس این مساله نیز صادق است، یعنی عشق می تواند با حداقل جذابیت جنسی نیز وجود داشته باشد. هرچند حالت ایده آل از روابط صمیمانه برای همه ما، رابطه ای است که سرشار از عشق و صمیمیت دوطرفه و رضایت جنسی دوطرفه باشد.

احساس عاشق شدن همراه با احساس داشتن جذابیت جنسی برای فردی دیگر، اغلب درهم آمیخته هستند و چنین احساساتی به طور معمول در مراحل اول رابطه، بیشتر خودشان را نشان می دهند.

به عنوان فردی که درگیر یک رابطه عاطفی و عاشقانه شده اید، تفکیک این احساسات که آیا صرفا جذابیت جنسی برای دیگری دارید یا صرفا عاشق شده اید یا ترکیبی از این دو، بسیار دشوار است زیرا این احساسات توام با یکدیگر وجود دارند.

واقعیت این است که داشتن میل و جذابیت جنسی همراه با احساسات صمیمانه و عاطفی، از عناصر اصلی عشق عاشقانه هستند، ولی معمولا با گذشت مدت زمانی از مراحل اولیه، فرد دیدگاهی روشن تر نسبت به این مسائل پیدا می کند، بنابراین صرف نظر از اینکه ممکن است روابط زناشویی بدون عشق وجود داشته باشد یا روابط عاشقانه بدون رابطه زناشویی، باید بیان داشت ترکیبی از روابط زناشویی و صمیمیت، عشق واقعی را در یک رابطه بین فردی ایجاد می کنند.

آیا روابط زناشویی، باعث عمیق تر شدن رابطه عاشقانه می شود؟

هم عشق میل جنسی را تقویت می کند و هم رابطه جنسی خوب عشق را بیشتر می کند. عشق، صمیمیت و رابطه زناشویی در یک رابطه بین فردی، مکمل یکدیگر هستند و به رغم اینکه هر کدام از این مولفه ها بدون دیگری می تواند وجود داشته باشد، با این حال هیچ کدام به تنهایی برای ایجاد یک رابطه بین فردی عمیق و پایدار کافی نیست و چنانچه زوجی می خواهد رابطه ای سرشار از تعهد، صمیمیت، عاطفه و عشق عمیق داشته باشد، به هر دو عنصر باید توجه داشته باشد.

هم عشق میل جنسی را تقویت می کند و هم رابطه جنسی خوب عشق را بیشتر می کند. عشق، صمیمیت و رابطه زناشویی در یک رابطه بین فردی، مکمل یکدیگر هستند.

چند نکته مهم

عشق و رابطه زناشویی در یک رابطه ایده آل، توامان وجود دارند اما گاهی این نوع نگاه بدفهمی هایی ایجاد می کند که بیشتر ناشی از آگاهی کم زوج ها در مورد عشق و رابطه زناشویی است. یکی از این ناآگاهی ها این است که بعضی ها فکر می کنند فردی که از نظر جنسی طبیعی است، باید همیشه و در هر شرایطی در رابطه با همسرش تحریک جنسی شود و همه رابطه هایش موفقیت آمیز باشد.

در حالی که این یک انتظار واقعی نیست. گاهی به دلیل خستگی، فشار کاری یا خیلی ساده بدون دلیل خاصی، میل و توانایی جنسی وجود ندارد. درست مانند امیال گرسنگی و تشنگی که گاهی هست و گاهی نیست.

اینکه رابطه جنسی چه مقدار باید باشد که رابطه ای را از نظر جنسی طبیعی بدانیم، تعریف دقیق و مشخصی ندارد. این موضوع بیشتر به رضایت دو طرف بستگی دارد البته رضایتی که بر مبنای آگاهی و دانسته های جنسی صحیح باشد.

مساله دیگر، اختلال در عملکرد جنسی به دلیل مشکلات جسمی یا روانی است. یک افسردگی خفیف یا یک اضطراب ساده تا زمانی که درمان نشود، با کاهش میل و عملکرد جنسی همراه است. عارضه جانبی بسیاری از دارو ها به خصوص داروهای ضدفشارخون نیز کاهش عملکرد جنسی است.

در این موارد چه بسا عشق و صمیمیت بین زوج بیشتر از گذشته هم باشد اما به دلیل دیگری، رابطه زناشویی خوبی با هم نداشته باشند. درمان مشکل جنسی که در یکی از آنها پیش آمده، به فهم و درک دیگری وابسته است. فهم و درک این که اختلال جنسی مانند هر اختلال دیگری گذرا و قابل درمان است و لزوما به معنای کاهش عشق و صمیمیت نیست.

گاهی هم برعکس، زن و شوهری رابطه عاطفی خوبی ندارند ولی در رابطه زناشویی موفق هستند. البته ارضا شدن آنها صرفا یک ارضای جنسی است و با ارضای روانی توام نیست.

مشکل دیگری که ممکن است بین زوج ها پیش بیاید، نقطه مقابل مشکل قبلی است. مشکل اینجاست که گاهی اهمیت دادن زیاد به رابطه زناشویی از طرف یکی، به برداشت بد از سوی دیگری منجر می شود.